فصل اول
شکل گیری ستارگان
پیش از انفجار بزرگ
جهان چگونه آغاز شد؟ چنین رویدادی را
چگونه می توان تصور کرد؟ امروز بیشتر دانشمندان بر این عقیده اند که قراین
خوبی وجود دارد که نشان می دهد گذشتة جهان بسیار متفاوت بوده است و همة
مادة جهان از انفجاری عظیم نشأت کرده و جهان از آن پس پیوسته انبساط یافته
است.
در خیال ، زمان را تا انفجار بزرگ به عقب می بریم و چون به اندازة کافی
به عقب باز گردیم ـ یعنی به زمانی پیش از پیدایش کهکشانها که جهان بسی
کوچکتر از حال بود ـ آنچه می بینیم گاز سوزانی از اتمها و فوقونها یعنی
ذرات نور است . چون باز هم به عقب رویم، جهان همچنان انقباض می یابد، ذرات
گاز به یکدیگر نزدیکتر و در نتیجه برانگیخته تر می شوند و دمایشان افزایش
پیدا می کند. هر چه بیشتر به عقب رویم، گاز داغتر و سوزانتر می شود[1]. با
افزایش دمای گاز، هر چیز به ذرات تشکیل دهنده اش « ذوب » می شود. اتمها به
الکترونها و هسته ها «ذوب[2]» می شوند ؛ هسته ها به پروتونها و نوترونهای
سازندة خود تجزیه می شوند و چون دما باز هم افزایش یابد پروتونها و
نوترونها به کوارکها و گلوئونهایی تجزیه می شوند که آنها را تشکیل داده اند
. جهان در بیشترین دمای ممکن متشکل است از آتشگوی آغازینی از همة ذرات
بنیادی. امروزه مطالعة جهان آغازین عبارتست از ساختن مدلهایی ریاضی برای
این آتشگوی بر اساس نظریه های جدید ذرات کوانتومی ( ذرات بنیادی ). وقتی که
در سال 1964 آرنو پنزیاس و رابرت ویلسن در آزمایشگاههای بل در نیوجرزی،
اشعة میکروموجی باقیمانده از انفجار بزرگ را کشف کردند ، این نظریه سخت
تقویت شد. به دنبال این تأیید تجربی، فیزیکدانان و اختر فیزیکدانان نظری با
اطمینان به انجام محاسبات پیچیدة خواص انفجار آغازین پرداختند. آنان با
استفاده از قوانین شناخته شدة فیزیک هسته ای محاسبه کردند که چگونه ممکن
است عنصرهای شیمیایی ـ هسته های اتمی ـ از آتشگوی آغازینی متشکل از
پروتونها و نوترونها بوجود آمده باشد؛ و از روی این محاسبات، فراوانی نسبی
عناصر سبک نظیر ئیدروژن، هلیوم و دوتریوم را پیش بینی کردند . این پیش بینی
ها دقیقاً با فراوانیهائی که امروزه مشاهده می شود, وفق می دهد . فکر
انفجار بزرگ[3] از برکت این پیش بینیهای موفقیت بار اعتبار زیادی کسب کرد
بطوری که در اوایل دهة 1970 بر نظریه های دیگر مربوط به پیدایش جهان چیره
شد. چیزی که به «مدل متعارف انفجار بزرگ سوزان» معروف شده است نشان دهندة
توافق نظر عمومی جدیدی است دربارة وضع جهان آغازین. فرضیة اصلی « مدل
متعارف » آن است که جهان سوزان اولیه به سرعت و بطرزی یکنواخت، در حالیکه
دما بطور یکنواخت کاهش پیدا می کرد، انبساط یافت.
هر نظریة موفق معمولاً دیدگاهی تازه را می گشاید و مسائل جدیدی را
بهمراه می آورد؛ نظریة انفجار بزرگ نیز از این قاعده مستثنی نیست. دو مسألة
چالش طلبی که این نظریه مطرح می کند عبارتند از «مسأله علیت» و«مسأله تخت
بودن فضا».
مسأله علیت این است که جهان به اندازه ای بزرگ است که نواحی بسیار دور
از هم آن نمی توانند با یکدیگر مرتبط باشند، یعنی بطور فیزیکی با هم به کنش
متقابل بپردازند، حتی اگر چنین ارتباطی با سرعت نور ـ بیشترین سرعت ممکن ـ
انجام گیرد. اگر جهان 10 تا 15 بیلیون سال پیش (بیشتر تخمینها در این
حدودند) بوجود آمده باشد، نور یا هر نوع وسیلة ارتباط دیگر در این مدت نمی
تواند مسافت بین دو کهکشان را که فرضاً بیست میلیون سال نوری ـ رقمی بزرگتر
از سن جهان ـ از هم فاصله دارند بپیماید. و اگر قسمتهای مختلف جهان مرئی
کنونی نتوانند با هم کنش متقابل داشته باشند، پس چرا این قدر به هم شبیهند؟
منظور از شباهت این است: در هر امتداد که بنگریم می بینیم که دمای زمینة
میکروموجی یکی است و به هر جا که نگاه کنیم کهکشانهایی را می بینیم که با
وجود تفاوتهای اندک، اساساً مانند یکدیگرند.
دومین مشکل مدل متعارف انفجار بزرگ، یعنی مسأله تخت بودن فضا، این است
که چرا در زمان حاضر فضای جهان در مقیاسهای بزرگ تا این حد تخت و مسطح است.
بنا بر نظریة نسبیت عمومی[4] اینشتاین، فضا می تواند خم شود، و این نکته
را آزمایش در همسایگی خورشید تأیید کرده است. اما در پهنه های وسیعتر،
مانند فضای میان کهکشانها، انحنای فضایی بقدری کم است که آن را نمی توان
ردیابی کرد. حتی در مقیاس مجموعه های کهکشانی نیز فضا را می توان به تقریب
خوب یک فضای تخت اقلیدسی عادی دانست. ولی بنابر افکار متداول در فیزیک نظری
و کیهانشناسی، تخت بودن فضا چیزی است فوق العاده نامحتمل و در نتیجه فهم
علت آن دشوار است. بسیار محتملتر آن است که جهان چنان پیچ و تاب یابد و
فضایی چنان خمیده را بوجود آورد که به آنچه دیده می شود شباهتی نداشته باشد
.
اینها مسائلی نیست که مایة نگرانی بیشتر مردم شود، اما اسباب ناراحتی
اخترفیزیکدان و کیهانشناس را فراهم می آورد . آلن گوث، فیزیکدانی نظری ، که
اکنون در ام . آی . تی است ، به سال 1981 در نظریه ای که آن را «جهان
متورم» نامید ، پاسخی برای این سؤالها پیشنهاد کرد. نظریة گوث را به حق می
توان اولین اندیشة نو کیهانشناسی در چند دهة اخیر دانست .
بنا بر نظریة گوث، تکامل جهان آغازین ـکه گهگاه جهان رویانی نیز نامیده
می شودـ انبساطی یکنواخت در گازی سوزان و متشکل از ذرات، نبود. بلکه حالت
جهان، در حالیکه هنوز آتشگویی بود، دستخوش تغییر و تحولی بنیادی شد، تحولی
که یک تغییر حالت [5] نامیده می شود. بعد از این تغییر حالت بود که جهان،
در حالت متعارفی انفجار بزرگ سوزان، با انبساطی نسبتاً یکنواخت قرار گرفت.
اما پیش از این تغییر حالت، جهان در حالتی بود کاملاً متفاوت موسوم به
«حالت متورم » . جهان در این دوران تورم ، دچار انبساطی عظیم شد .
اگر وجود حالت متورم را در زمانی که دمای جهان یک میلیون بیلیون درجة
کلوین بود بپذیریم، می توانیم مسألة علیت را به صورت زیر حل کنیم . در حالت
متورم همة نواحی جهان مرئی کنونی ، حتی کهکشانهایی که اکنون 20 میلیون سال
نوری از هم فاصله دارند ، می توانستند از طریق علایم نوری با هم مرتبط
باشند . البته جهان در آن زما مانند امروز نبود . کهکشانها وجود نداشتند ،
ولی افت و خیزهای کوچکی که در این گاز ذرات وجود داشت بر یکدیگر اثر می
کردند و همین افت و خیزها بودند که رشد کردند و کهکشانها را بوجود آوردند .
پس از تغییر حالت مفروض گوث پیوند این افت و خیزها با یکدیگر از هم گسست و
دیگر ارتباط آنها با هم از دوردست به ما می رسد ، آن افت و خیزهای ـ که
اکنون کهکشان شده اند ـ با ما تماس حاصل می کنند .
وجود یک حالت متورم در گذشته این نکته را نیز توضیح می دهد که چرا در
حال حاضر هندسة بزرگ مقیاس جهان اینقدر تخت است . نظریة متعارف انفجار بزرگ
، شرایطی را در جهان آغازین فرض می کند که تختی کنونی جهان عملاً ناممکن
بنظر می رسد . اما فرض تورم گوث، پیوند میان روال کنونی جهان و شرایط اولیه
ای را که برای جهان در نظر می گیریم ، از میان برمی دارد . مطابق نظر گوث
هر قدر هم که در یک مدل ، جهان آغازین ـ ففط یک میلیونیم ثانیة پس از آغاز ـ
« به دقت تنظیم شود » . حاصل نهایی جهانی است از لحاظ فضایی تخت ، مشروط
بر آنکه در ابتدا تورم بزرگ اقتصادی توسل جست ، تورمی نه ده برابر ، بلکه
بیلیونها برابر . در این صورت دیگر فرقی نمی کند که مردم در آغاز تورم غنی
بوده اند یا فقیر . پول همه بی ارزش می شود و هر کس بی چون و چرا ورشکسته
است .
گرچه فرض جهان متورم گوث مسائل علیت و تخت بودن فضا را حل کرد ، ولی خود
مانند نظریة انفجار بزرگ[6] گرفتار مسأله ایست ( که گوث هم از آن اطلاع
دارد ) . این مسأله به جزئیات تغییر حالت مربوط می شود . یعنی به آن
دگرگونی شدیدی که برای حالت آتشگوی فرض می شود ، یا به عبارت دیگر به
چگونگی گذر جهان از حالت متورم به حالت نامتعارف انفجار بزرگ . آنچه واقع
شد این است که تغییر حالت از طریق تکوین و تشکیل حبابهاصورت گرفت .
کتری پر از آبی را روی اجاقی داغ تصور کنید . با گرم شدن آب ، حبابهای
بخار در کتری تشکیل می شود و پس از چندی آب شروع به جوشیدن می کند . گذر از
مایع به گاز تغییر حالتی نظیر تغییر حالت گوث است . در داخل حباب یک حالت
وجود دارد ( حالت بخار در مورد آب و « حالت انفجار بزرگ » در مورد جهان ) و
در بیرون حباب حالتی دیگر ( حالت مایع در مورد آب و « حالت متورم » در
فرضیه گوث ) . با تشکیل حبابهای حالت انفجار بزرگ در حالت متورم ، این
حبابها با یکدیگر برخورد می کنند و دیری نمی گذرد که حالت درون حباب ـ حالت
انفجار بزرگ ـ سرتاسر فضا را فرا می گیرد ، درست مانند موقعی که بگذاریم
آب بجوشد و سرانجام تماماً تبدیل به بخار شود . اما این برداشت از تغییر
حالت موجب درد سر گوث شد . اگر جهان کنونی حاصل آن همه برخوردهای قهرآمیز
حبابهای اولیه بشمار رود، باید بسی ناهمگنتر از آنچه مشاهده می شود باشد .
بنابراین مدل گوث به ظاهر ناموفق است .
آ. لینده فیزیکدان شوروی و دو فیزیکدان آمریکایی به نامهای آندر آس
آلبرخت و پاول اشتاینهارت از دانشگاه پنسیلوانیا به نجات این مدل کمر بستند
. آنان نشان دادند که اگر حالت متورم بقدر کافی دوام آورد ، برخوردهای
مزاحم و چندگانة حبابها صورت نخواهد پذیرفت و تنها یک حباب بزرگ تنها از
حالت انفجار بزرگ در داخل حالت متورم بجا خواهد ماند . اگر حرف این نظریه
دانان درست باشد، جهان ما آن یک حباب بزرگ است و ما اکنون در داخل آن زندگی
می کنیم .
با آنکه نظریه گوث مسائل علیت و تخت بودن فضا را حل می کند ، ولی سؤال
بنیادی تر همچنان باقی است . پیش از حالت تورم چه بود ؟ این سؤال ما را به
پرسشی باز می گرداند که در آغاز کردیم : این روند چگونه آغاز شد ؟ و این
سؤالی است که ذهن افراد عادی را هم می آزارد . دانشمندان به تازگی در آن
چنگ انداخته اند و سناریویی که ارائه شده این است : جهان ، یعنی آتشگوی
انفجار بزرگ ، از هیچ ـ یعنی از یک خلاء ـ نشأت کرد . چگونه چنین چیزی ممکن
است؟
برای پاسخ دادن به این سؤال نخست باید دید که فیزیکدانان از هیچ ـ یعنی
از خلاء ـ چه برداشتی دارند . مطابق نظریه های جدید ، خلاء همان هیچ نیست
بلکه آکنده از ذراتی کوانتومی است که میان بود و نبود نوسان می کنند . این
ذرات خرد ، در کسری از ثانیه بوجود می آیند و بی درنگ یکدیگر را نابود می
کنند و چیزی بجا نمی گذارند . خلاء به این معنی مانند سطح اقیانوس است .
چون از نزدیک نظر شود پر از موج است ، ولی از فاصله ای دورتر ، مثلاً از
فراز یک هواپیمای جت ، صاف و بی حرکت می نماید . همینطور هر خلاء چون از
دور دیده شود یکدست و تهی به چشم می آید ، اما چون از نزدیک و با وسایل خاص
بازرسی شود آکنده از ذرات ریز کوانتومی به نظر خواهد رسید .
یک راه ممکن برای پیدایش جهان از خلاء این است که یکی از امواج اقیانوس
خلاء ، بجای آنکه به هیچی و نابودی فرو افتد ، پیوسته رشد کند . برخی از
فیزیکدانان نظری بر این باورند که این امر در صورتی امکانپذیر خواهد بود که
گرانش به حساب آید . گرانش به صورت تقویت کنندة آن موجی عمل می کند که در
آغاز بسیار خرد است ، و آن را تا حد آتشگوی تمام عیاری رشد می دهد که می
تواند به جهانی در حالت متورم تبدیل شود.
تبیین محتمل دیگری از آفرینش جهان از یک خلاء این است که « خلاء »
اولیة جهان ناپایدار بوده است . مطابق این حدس ، خلاء اولیه ، خلائی واقعی
ـ یعنی پائینترین حالت انرژی ـ نبود بلکه « خلائی دروغین » بود .
قوانین نظریة کوانتومی ایجاب می کند که چنین خلاء دروغینی به خلائی راستین
تلاشی یابد ـ تلاشی قهرآمیزی که با ایجاد ذره های بسیار همراه است . بدین
طریق تلاشی[7] یک خلاء دروغین منشأ جهان را ـ منشأ آتشگوی آغازین را که هر
چیز دیگر از آن پدید آمد ـ توضیح می دهد .
چنین اندیشه هایی دربارة منشأ جهان ، بی اندازه نظر پردازانه اند و
فعلاً هیچ راهی نیست که صحت و سقم آنها را باز نماید . احتمالاً باید آنها
را حدس و گمان خواند . ولی حدسهایی معقول که چارچوب فیزیک کنونی ما آنها را
مجاز می شمارد ، و فیزیکدانان و اختر فیزیکدانان نظری بسیاری پشتیبانشان
هستند . از سوی دیگر بعضی از دانشمندان بر این نظرند که ما هرگز به پاسخ
این قبیل سؤالهای نهایی دست نخواهیم یافت و چنین استدلال می کنند که چون
آغاز عالم ، رویدادی مشاهده ناپذیر است پس در حوزة علم تجربی نمی گنجند .
برخی دیگر معتقدند که در آغاز فضا و زمان چنان آکنده از پیچ و تاب بود که
دسترسی به قوانین مبین این رویداد میسر نیست . شاید مفهوم قانون فیزیکی خود
در اینجا بی معنی شود .
برخی این نظرها را ناپخته و بدبینانه می دانند . هنوز خیلی زود است که
دربارة توانایی آدمی به درک منشأ جهان نظر نهایی را اعلام کنیم . فیزیک
معاصر امکاناتی را در برابر فهمیدن می گشاید که در گذشته به تصور هم نمی
گنجد . برخی دیگر معتقدند که در آغاز فضا و زمان چنان آکنده از پیچ و تاب
بود که دسترسی به قوانین مبین این رویداد میسر نیست . شاید مفهوم قانون
فیزیکی خود در اینجا بی معنی شود .
ساختمان بزرگ مقیاس جهان
میان ما و کهکشانهایی که ساخت بزرگ مقیاس
جهان را رقم می زنند میلیونها سال نوری فاصله است . حال دیگر امری بدیهی
است که کهکشانها منظومه هایی ستاره ای در بیرون راه کهکشان هستند ؛ ولی
اندکی بیش از پنجاه سال پیش مطلب پیش پا افتادة امروز ، موضوع بحث و جدل
بود. در سال 1924 ادوین هابل[8] ، با
استفاده از تلسکوپ 5/2 متری جدید مونت ویلسن در مطالعة ستارگان متغیر
فیفاوسی کهکشان امراه المسلسله و سایر کهکشانهای نزدیک ، به این مناقشه
خاتمه بخشید . درخشندگی مطلق ( ذاتی ) یک قیفاوسی تابعی از دورة تناوب آن
است . از روی اندازه گیری دورة تناوب و شار انرژیی که از این ستاره بر زمین
می تابد ، برآوردی از فاصلة آن بدست می آید . هابل این روش را بکار برد و
نشان داد که فاصلة ما از امراه المسلسه تقریباً ده برابر قطر کهکشان ما
است .
او برای آنکه این نقشه را تا فواصلی بسط دهد که قیفاوسها قابل تشخیص
نیستند ، به جستجوی اجرامی برآمد که پراکندگی اندکی در توزیع درخشندگی مطلق
داشتند . پرنورترین ستارة ابرغول در یک کهکشان و پنجمین کهکشان از حیث
روشنی در یک مجموعة کهکشانی ، « شمعهای معیار» ی بودند که هابل بکار برد
تا راه خود را تا فاصلة 800 مگاپارسک[9] ( در درجه بندی جدید ) بگشاید
.ناحیه ای به این شعاع بر 7 10 * 2 کهکشان متوسط مشتمل می شود و وسعت آن تقریباً 15 درصد شعاع جهان قابل رؤیت است !
اگر کهکشانها توزیعی تصادفی می بود ، باید یک یا دو کهکشان در هر 100
مگاپارسک مکعب وجود می داشت .این توزیع را در آسمان برای کهکشانهایی که از
100 مگاپارسک به ما نزدیکترند نشان می دهد . ناحیة مرکزی مجموعة سنبله مثال
برجسته ایست از غیرتصادفی بودن یا کلوخه مانند بودن توزیع کهکشانها در
مقیاسهایی کمتر از چند مگا پارسک . بعضی از کهکشانها ، دوتایی های کم و بیش
منفردی را تشکیل می دهند ؛ برخی دیگر در اجتماعات کوچکی ، چون گروه محلی
که کهکشان ما و امراه المسلسله اعضای اصلی آنند ، جای دارند ؛ و بعضی دیگر
اعای مجموعه هایی غنی ( وسیع و چگال ) هستند که ممکن است هزاران کهکشان
داشته باشند
سلسله مراتب پیوسته ای از ساختواره ها ، از کهکشانها و گروهها گرفته تا
مجموعه های کهکشانی و مجموعه های مجموعه های کهکشانی ، وجود دارد. شعاع
ناحیة مرئی روشن یک کهکشان متوسط ، نظیر کهکشان ما ، بین 20 تا 30 کیلو
پارسک است . ناحیة مرکزی یک مجموعة غنی کهکشانی ، معمولاً شعاعی در حدود
نیم مگاپارسک دارد و مطالعات اخیر نشان داده است که نواحی بیرونی آن می
تواند تا 10 الی 20 مگاپارسک ادامه یابد . پژوهشهای آماری اخیر همچنین
مجموعه هایی از مجموعه های کهکشانی را آشکار ساخته است که بطور متوسط از دو
یا سه مجموعة کهکشانی غنی تشکیل می شوند . در این دامنة وسیع اندازه ها ـ
از 30 کیلو پارسک تا ده ها مگاپارسک ـ ظاهراً ارجحیتی برای مقیاس خاصی برای
تجمع وجود ندارد همة مرزهای میان گروهها ، گروههای گروهها ، مجموعه ها و
مجموعه های مجموعه ها صرفاً اختیاری و من عندی است . اگر به مقیاسهای باز
هم بزرگتر روی آوریم و نواحیی از جهان را با هم بسنجیم که حجمی در حدود یک
میلیون مگا پارسک مکعب یا بیشتر دارند ، شمارة کهکشانها در یک نمونه چندان
تفاوتی با شمارة نمونة دیگر ندارد . چون نسبت به این مقیاسهای صد مگا
پارسکی ، که هنوز نسبت به اندازه جهان مرئی کوچکند ، متوسط بگیریم دیده می
شود که توزیع کهکشانها به وجه قابل ملاحظه ای یکنواخت است . هر گاه بگوئیم
که در این مقیاسهای بزرگ ، جهان همگن ـ یعنی از هر نقطه ای که نظر شود ،
ظاهری یکسان دارد ـ و تکروند ـ یعنی در همة امتدادها یکسان می نماید ـ است
، تقریب خوبی خواهد بود . تکوین و تحول ساختواره های بزرگ مقیاس ، از
کهکشانها تا مجموعه های مجموعه های کهکشانی ، به کیهانشناسی مربوط می شود.
نظریه انفجار بزرگ
نظریه انفجار بزرگ در حال حاضر تنها
توضیح ارائه شده درباره منشأ جهان می‌باشد که بطور گسترده پذیرفته شده است.
انفجار بزرگ ، بسیار پر انرژی و پر حرارات بود و در ثانیه‌های اولیه پس از
انفجار فقط تشعشع و ذرات زیر اتمی گوناگون در جهان وجود داشتند. تشعشعات
باقیمانده از این انفجار هنوز به صورت امواج ضعبف مایکروویو در آسمان وجود
داشته ، از زمین قابل ردیابی هستند. به این امواج تشعشع مایکروویو زمینه
کیهان گفته می‌شود.
در اواخر دهه 1920، ادوین هابل (1953-1889) ، ستاره شناس آمریکایی به
بررسی نور دریافتی از ستارگان کهکشانهای دور دست پرداخت. او متوجه شد که
طول موجهای این نور بلندتر از میزان مورد انتظار است. این پدیده که قرمز
گرایی نام دارد، نشان داد که کهکشانها با سرعت زیادی در حال دور شدن از
زمین هستند.
هر چه ما بیشتر به عمق کیهان نظاره می‌کنیم در واقع بیشتر به عمق زمان
گذشته می‌نگریم. یک ستاره را که در فاصله 10 سال نوری قرار دارد به همان
صورتی می‌بینیم که 10 سال نوری قبل بوده است. دورترین اجرامی را که انسان
میتواند با تلسکوپهای بزرگ نجومی نظاره کند کوازارها ۱ (Quasar) هستند.
آنها در واقع کهکشانهای کاملا جوانی هستند که در مراحل اولیه شکل گیری
به سر می‌برند. حال اگر انسان نگاهش را در سمت دلخواهی به دورتر و بازهم
دورتر متوجه کند باید به مرزی برسد که در آنجا آغاز خلقت را مشاهده کند و
به عبارت دیگر آن گاز داغ اولیه را ببیند که تمام کهکشانها ، ستارگان ،
سیارات و موجودات از آن ایجاد شده‌اند. بنابراین می‌بایست پیرامون ما را
پیوسته پوسته کاملا درخشانی در دور دست احاطه می‌کرد و آسمان هم می‌بایست
شبها همچون روز روشن می‌شد اما این دیوار آتشین با سرعت زیادی از ما دور
می‌شود زیرا که عالم لحظه به لحظه انبساط می‌یابد.
سرعت دورشدن به قدری
زیاد است که نور این پوسته دارای طول موج بلندتری می‌شود که ما آن را فقط
به صورت تشعشعات و امواج رادیویی۱ دریافت می‌کنیم. وجود این پرتوها را
می‌توان با رادیو تلسکوپها به سادگی اثبات کرد این تشعشعات تکیه گاهی مهم
برای اثبات فرضیه انفجار اولیه می‌باشد.
1 کیهانشناسان معمولاً سن جهان آغازین را
بر حسب ثانیه نمی سنجند ، بلکه بر حسب دما بیان می کنند ؛ زیرا دما برای
درک وقایعی که در جهان آغازین روی می دهد ، پارامتری است از نظر فیزیکی با
معنی و مهم .
[9] ] یک پارسک pc برابر 26/3 سال نوری و برابر 18 10 * 86 / 3 سانتیمتر است . 1 مگا پارسک یک میلیون پارسک است . [
۱ مخفف عبارت نجومی Quasi-stellar object و عبارت است از عضوی از
گروههای گوناگون ستاره مانند که دارای پرتوهای قرمز استثنایی می‌باشند و
غالبا از خود فرکانسهای رادیویی و نیز امواج نوری قابل دیدن منتشر می‌کنند.
عالم در ابتدا چگونه به نظر می‌آمد؟
آشکار است برای آگاهی از چگونگی اولین
ثانیه‌ها و یا بهتر بگویم اولین اجزای ثانیه‌های پس از انفجار اولیه نباید
از ستاره شناسان پرسید، بلکه در این مورد باید به فیزیکدانهای متخصص در امر
فیزیک ذرات مراجعه کرد که در مورد تشعشعات و ماده در شرایط کاملا سخت و
غیر عادی تحقیق و تجربه می‌کنند. تاریخ کیهان معمولا به 8 مقطع کاملا
متفاوت و غیر مساوی تقسیم می‌شود:
مرحله اول (صفر تا 10 -43 ثانیه)
این مسأله هنوز برای انسان ها کاملا روشن نیست که در این اولین اجزای
ثانیه‌ها چه چیزی تبدیل به گلوله آتشینی شد که کیهان باید بعدا از آن ایجاد
گردد. هیچ معادله و یا فرمولهای اندازه گیری برای درجه حرارت بسیار بالا و
غیر قابل تصوری که در این زمان حاکم بود در دست نمی‌باشد.
مرحله دوم (10 -43 تا 10-32 ثانیه)
اولین سنگ بناهای ماده مثلا کوارکها و الکترونها و پاد ذره‌های آنها از
برخورد پرتوها با یکدیگر بوجود می‌آیند. قسمتی از این سنگ بناها دوباره با
یکدیگر برخورد می‌کنند و به صورت تشعشع فرو می‌پاشند. در لحظه‌های بسیار
بسیار اولیه ذرات فوق سنگین x نیز می‌توانسته‌اند بوجود آمده باشند. این
ذرات دارای این ویژگی هستند که هنگام فروپاشی ماده بیشتری نسبت به ضد ماده و
مثلا کوارکهای بیشتری نسبت به آنتی کوارکها ایجاد می‌کنند. ذرات x که فقط
در همان اولین اجزای بسیار کوچک ثانیه‌ها وجود داشتند برای ما میراث مهمی
به جا گذاردند که عبارت بود از: (افزونی ماده در برابر ضد ماده).
مرحله سوم (از 10-32 ثانیه تا10 -6ثانیه)
کیهان از مخلوطی از کوارکها ، لپتونها - فوتونها و سایر ذرات دیگر تشکیل
شده که متقابلا به ایجاد و انهدام یکدیگر مشغول بوده و ضمنا خیلی سریع در
حال از دست دادن حرارت هستند.
مرحله چهارم (از10 -6ثانیه تا10-3 ثانیه)
در این مرحله تقریبا تمام کوارکها و ضد کوارکها بصورت پرتو ذره‌ها به
انرژی تبدیل می‌شوند. کوارکهای جدید دیگر نمی‌توانند در درجه حرارتهای رو
به کاهش بوجود آیند ولی از آن جایی که کوارکهای بیشتری نسبت به ضد کوارکها
وجود دارند. برخی از کوارکها برای خود جفتی پیدا نکرده و بصورت اضافه باقی
می‌مانند. هر 3 کوارک با یکدیگر یک پروتون با یک نوترون می‌سازند. سنگ
بناهای هسته اتمهای آینده اکنون ایجاد شده‌اند.
مرحله پنجم ( 10-3 ثانیه تا 100 ثانیه)
الکترونها و ضد الکترونها در برخورد با یکدیگر به اشعه تبدیل می‌شوند.
تعدادی الکترون باقی می‌ماند، زیرا که ماده بیشتری نسبت به ضد ماده وجود
دارد. این الکترونها بعدا مدارهای اتمی را می‌سازند.
مرحله ششم (از 100 ثانیه تا 30 دقیقه)
در درجه حرارتهایی که امروزه می‌توان در مرکز ستارگان یافت اولین
هسته‌های اتمهای سبک و بویژه هسته‌های بسیار پایدار هلیوم در اثر همجوشی
هسته‌ای ساخته می‌شوند. هسته اتمهای سنگین از قبیل اتم آهن یا کربن در این
مرحله هنوز ایجاد نمی‌شوند. در آغاز خلقت عملا فقط دو عنصر بنیادی که از
همه سبکتر بودند وجود داشتند: هلیوم و هیدروژن.
مرحله هفتم (از 30 دقیقه تا یک میلیون سال پس از خلقت)
پس از گذشت حدود 300000 سال گوی آتشین آنقدر حرارت از دست داده که هسته
اتمها و الکترونها می‌توانند در درجه حرارتی در حدود 3000 درجه سانتیگراد
به یکدیگر بپیوندند و بدون اینکه دوباره فورا از هم بپاشند اتمها را تشکیل
دهند. در نتیجه آن مخلوط ذره‌ای که قبلا نامرئی بود اکنون قابل دیدن
می‌شود.
مرحله هشتم (از یک میلیون سال پس از خلقت تا امروز)
از ابرهای هیدروژنی دستگاههای راه شیری ستارگان و سیارات[1] بوجود
می‌آیند. در داخل ستارگان هسته اتمهای سنگین از قبیل اکسیژن و آهن تولید
می‌شوند. که بعدها در انفجارات ستاره‌ای آزاد می‌گردند و برای ساخت ستارگان
و سیارات و حیات جدید بکار می‌آیند.
